Dit zijn de eigenschappen van een narcistisch gezin

Veel herkenning heel erg veel. Begon vroeger al, toen mijn zusje veel slimmer bleek dan ik was ze veel interessanter voor mijn ouders. Mijn vader had een kort lontje. Hij sloeg en schopte als hij daar zin in had. Het vervelende is dat ik een hsp ben: hoog sensitief persoon. Op mijn negende tot mijn negentiende durfde ik niets te zeggen. Ik dacht dat het toch stom was wat ik zei. Op deze leeftijd leerde ik ook mijn lieve echtgenoot kennen, die mij waardeerde. Nog steeds mee getrouwd! Maar nu, nu ik bijna 50 ben, wordt me ineens duidelijk hoeveel sporen mijn ouders hebben nagelaten. ik begin steeds meer in kaart te brengen, alles te overzien. Mijn vader is nu wat veranderd. Hij is ineens de leuke opa. Ik heb toch geen band met hem, omdat hij teveel geweld heeft gebruikt en een narcistisch persoon is. Mijn moeder, die mijn vader altijd een hand boven het hoofd hield, is ineens beste vrienden met mijn zusje. Ja, net als vroeger ben ik buitenspel gezet. Ik heb geen interesse meer in mijn familie, maar ik ben wel in rouw omdat ik heel graag liefhebbende ouders had gehad en leuke zusjes. Maar helaas. Ik ben hier enorm verdrietig onder. Maar ja, als ik aan bepaald situatie denk, vraag ik me af waarom ik ze zo lang gepleast heb.

Dank voor je verhaal Ge,
Herkenbaar en herkenbare voorbeelden, het heeft me geholpen dit van jou te lezen.
Wat moet je je eenzaam gevoeld hebben, want zo blijven er wel heel weinig mensen over die er voor je zijn en van je houden zoals je echt bent, maar dat is helaas wel de praktijk in deze structuur.
Goed dat je jouw eigenwaarde gevonden hebt en vast kunt houden.

Pas na heel veel jaren heb ik door welke invloed dit op mijn eigen keuzes gehad heeft.
‘Pleasen’, wachten op waardering of goedkeuring die er nooit echt gaat zijn.
Raak je dat ooit helemaal kwijt? Ik merk dat ik makkelijk in die reflex schiet en als ik dat niet doe, dat ik me overal buiten houdt.
Jarenlang heb ik nog hetzelfde patroon gezocht en heb ik in zelfverdediging geleefd, geprobeerd mezelf en anderen te overtuigen dat ik ok ben. Parralel terrein?
Dacht zelfs ik ga het allemaal anders doen, het duurt jaren voordat een reëel evenwicht ontstaat.
Inmiddels begrijp ik dat ik daar los van mag komen en pijnlijker nog dat ik er niets meer hoef en er ook voor mag kiezen me niet langer te laten minachten en pijnigen. Het is een weging van alleen maar pijnlijke besluiten en tegelijkertijd bevrijdend. Het hoeft niet meer, en wat niet is, gaat ook niet komen.
En zelfs daarna zie ik geen reden meer om contact te houden, wat tegelijk tornt aan mijn eigen moraal, begrip tonen, vergeven ook al komt dat niet terug. Het voelt alsof ik gefaald heb en tegelijk het is gewoon niet te doen om zo door te gaan. Het is total onuitstaanbaar gedrag, het kleinerende, minachtende, de oprechtheid en houden van dat er niet blijkt te zijn. En nu verder, zonder familie, het zal nooit 100% goed voelen, maar tegelijk wel de beste optie voor mij. Het gevoel dat ik er niet alles aan gedaan heb of nog iets anders had moeten doen, blijft knagen. he brengt ook een eenzaamheid met zich mee, diep van binnen. Het is toch je familie. Altijd hopend op een excuus of inzicht, een klein beetje respect en waardering. De drang het op te lossen, plopt zo weer naar boven en het contact met mensen met hetzelfde gedrag, ik kan ze nu mijden, begrijp nu dat ik een vertrouwd patroon zocht. En altijd maar hopen dat er tóch iets zat, dat het niet echt zo was.
Voorlopig ‘no more’, ik wil redelijk gedrag terug, het is genoeg geweest met het opblazen van zichzelf, kleineren, veroordelen en afwijzen van al het andere, continue de aandacht vragen, nergens tot een sprankeltje echt contact of verbinding komen. Ik wil contact, respect, normale acceptatie en waardering, geven en ontvangen in evenwicht tussen beiden.
Sterkte Ge

Wat een rake beschrijving. In ons gezin was het de moeder die alleenheerser was. Ze speelde iedereen tegen elkaar uit. Verdeel en heers was haar motto. En natuurlijk was het de bedoeling, dat iedereen in het gezin zich voegde naar haar puur egocentrische wensen en belangen.
Ze schuwde geen enkel manipulatie-middel om dit voor elkaar te krijgen. Van pure emotionele/psychische terreur naar haar kinderen en echtgenoot tot dreigen met fysiek geweld en het uitvoeren directe financiële chantage en afpersing, jarenlang.
Maar allemaal binnen de muren van ons huis. Zonder andere getuigen. Heel berekend.
Daarbuiten speelde ze de hardwerkende, liefhebbende moeder die zo ’trots’ was op haar ‘prachtige’ kinderen en hardwerkende echtgenoot. Het contrast was als dag en nacht.
In huis een compleet psychopathische terrorist, daarbuiten een ‘heilige’.
En iedereen trapte erin! Of ze hielden hun mond als ze wél zagen, dat het niet klopte, dat weet ik niet. Niemand heeft mij ooit iets gezegd.

Wij als kinderen stonden i.i.g. machteloos tegenover haar, en haar echtgenoot ook.
Die pleegde suïcide toen hij 48 was (en ik 19), nadat zij openlijk een relatie was begonnen met een ander en hier vrolijk mee doorging. Na zijn dood ging ze natuurlijk gewoon door met hetzelfde gedrag. Ze incasseerde jarenlang al het weduwen pensioen wat voor haar 6 minderjarige kinderen bedoelt was. Eiste bijna de helft van het inkomen van de 3 al werkende, nog inwonende kinderen. Blokkeerde de wensen van al haar kinderen, om na hun 16de verder te leren.
Ze moesten geld binnen brengen voor haar en haar dure levensstijl met bijna elke week een kapper en dure kleren.

De vrouw heeft het, tot haar dood in 2003, voor elkaar gekregen, dat haar kinderen haar zijn blijven steunen en ondersteunen (zowel emotioneel als financieel). Zelfs in het ziekenhuis, toen ze wist dat ze nog maar een paar weken te leven had, kreeg ze het voor elkaar om de verpleegkundigen en artsen om haar heen, zo tegen elkaar op te zetten, dat er psychiater moest worden ingeroepen. Niet voor haar, maar om dit team te ondersteunen!

Het laatste wat ze tegen mij zei voor ze stierf was; ‘Jij bent precies zoals mij’.
Terwijl ze mij mijn hele leven had vergeleken met iedereen die ze minachtte; mijn vader, mijn opa, ‘misdadigers’ als, Marokkanen, Turken, ‘A-socialen’, ‘domme’ kinderen, ‘slappelingen’ etc.

Ik was op dat moment echter de enige in het gezin die het redelijk voor elkaar had. Was sinds jaren terug verpleegkundige geworden met een goede vaste baan (iets wat ze met alles wat ze kon verzinnen, getracht heeft te saboteren). Had al de halve wereld afgereisd vanaf mijn 20ste. Had mijzelf gitaar leren spelen met leuke succesjes. Veel vrienden, een mooie succesvolle vriendin. Een leuk appartement in centrum Amsterdam. Financieel onafhankelijk.

De vrouw ging zich ineens vergelijken met mij op haar sterfbed. Hoezo Narcistisch..
Ze geloofde het waarschijnlijk echt. I.i.g met deze laatste woorden aan mij is ze dood gegaan.

Vrij kort na haar overlijden gebeurde het volgende: De één na de andere broer en zuster begon zich openlijk tegen mij te keren. Van enorme scheldpartijen en beschuldigingen richting mij ‘out of the blue’ tot rechtstreekse fysieke bedreigingen van 1 broer.
Nu was ik altijd al de ‘scapegoat’ in ons gezin besefte ik pas veel later. Mijn moeder had de gewoonte om ons in een rijtje op te stellen in de huiskamer, als er eens veel koekjes waren verdwenen uit de koektrommel of zoiets onnozels.
Ze vroeg dan eerst aan ieder persoonlijk of die het had gedaan. Ieder kind ontkent dan natuurlijk. Ik ook maar ik wist dat ik het niet gedaan had. Dan vroeg ze aan alle kinderen wie ze ‘dachten’ dat het gedaan had. Ze wezen allemaal naar mij, want ze wisten intuïtief dat, dat het antwoord was wat mijn moeder wilde horen en ze zelf buiten schot zouden blijven.
Dus ik kreeg straf, tot voldoening van mijn moeder, en mij broers en zusters waanden zich weer even veilig ten kostte van mij.

Dit patroon heeft zich vastgezet en altijd herhaald besef ik nu. Eens een bestempelde scapegoat (door je moeder of vader of wie dan ook), altijd een scapegoat.
Er is niets wat je hiertegen kunt doen. Voor hun is het veel eenvoudiger om mij als schuld van de gezins-ellende te blijven beschuldigen dan te kijken naar het feit dat onze moeder ons zo grof en schandalig misbruikt- en emotioneel mishandeld/verwaarloosd heeft.

Ik begrijp het. Het heeft mij ook vele jaren gekost om deze harde realiteit in te zien. Je wilt het heel lang gewoon niet zien. Je wilt gewoon zolang mogelijk de illusie in stand houden, dat je moeder tóch van je hield. Dit was gewoon niet zo. Mijn moeder minachtte mij en haatte mij voor wie ik was al van kinds af aan. Toen ik 6/7 was schreeuwde ze al naar mij, dat ze wou dat ik nooit geboren was en dat ik de duivel in mijn ogen had. In alle jaren daarna deed ze alles om mijn ontwikkeling te frustreren en te saboteren en mijn individualiteit kapot te maken.
Het is haar bijna- maar niet gelukt.

Deze mensen zijn zó diep gestoord met zoveel afgunst en grootheidsfantasieën, dat je haast medelijden met ze zal krijgen. Was het niet, dat ze ze zo vreselijk egocentrisch en destructief zijn.
Medelijden met dit soort mensen werkt alleen averechts. Het speelt ze rechtstreeks in de kaart om door te gaan met hun destructieve, manipulatieve gedrag.
Keihard confronteren en duidelijk consequenties laten zien, is het enigste wat ze enigszins laat inbinden (niet veranderen!).

Het beste is het contact volledig te verbreken met dit soort ‘monsters’ al is het je moeder of vader, of broer of zuster. Je stopt dan tenminste het inslikken van het vergif wat ze je steeds toedienen. Achteraf had ik het contact al minstens 25 jaar eerder volledig moeten verbreken met mijn moeder en gezin.
Als je de scapegoat van het gezin was, trek je bij voorbaat aan een dood paard. Er is niets wat je kunt doen om hun beeld over jou te veranderen. Als ze dat zouden toelaten om te overwegen, moeten al hun andere overtuigingen over hun moeder en het gezin (en zichzelf) veranderen.
En daar hebben ze natuurlijk geen behoefte aan.

Groet, Ge