Het boek “Ik ga leven” van Lale Gül is geen slecht debuut. Het boek bevestigt veel van mijn denkbeelden. Dat vind ik jammer. Ongelijk hebben zou in dit geval beter zijn. Lale heeft een wonderlijke schrijfstijl. Lijkt me niet alleen te komen door Nederlands als tweede taal. Ik weet waar ik het over heb, denk ik. Formalistisch, soms gekunsteld aandoende mooischrijverij waarin Gül haar intelligentie en eloquentie lijkt te willen etaleren. Leest verder redelijk vlot weg. Ik vind het einde teleurstellend. Wellicht als het leven van Gül zelf? Het boek is immers autobiografisch. Ik geef het boek 3.5 van 5 sterren.
* Lees ook: Emotioneel onvolwassen ouders laten diepe sporen na *
Ik wil leven is vooral maatschappelijk relevant
Wat mij betreft is Ik wil leven meer maatschappelijk relevant dan literair interessant. Het geeft een goed inkijkje en soms bij flarden herkenning, hoewel mijn achtergrond niet dezelfde is als die van Lale. Volgens mij heeft Lale door het schrijven en publiceren van Ik wil leven veel gedoe gehad en nog steeds. 
Niet alleen bedreigd, alsnog uit het ouderlijk huis vertrokken, maar bij mijn weten lijkt dit alles aanleiding om het vooralsnog bij dit boek te willen houden. Begrijpelijk. Maar ook jammer. Niet omdat ik enorm uitkijk naar een volgende boek, maar omdat ik het jammer vind als een stem als die van Gül gesmoord zou worden door mensen die klein van geest zijn. Die kant moeten we met zijn allen niet op willen. Ik vermoed zomaar dat Lale Gül dat ook vindt. Het boek ‘Ik ga leven’ is als paperback en als e-book te bestellen.
