Onlangs las ik een boek waarin het belang werd onderstreept van het belang van het opgroeien in een veilig gezin om zich goed te kunnen ontwikkelen. Daarbij werd in dezelfde zin onderstreept dat het net zo van belang is dat het kind zijn eigen wil heeft, zijn eigen richting moet kunnen vinden en zijn eigen wegen moet kunnen inslaan. Sommige ouders zijn te vergroeid met hun kinderen volgens mij. De kinderen moeten iets inlossen wat ze zelf te kort komen in hun leven. Het geijkte voorbeeld is het hebben van de mooie loopbaan die de ouder nooit heeft kunnen hebben, maar het kan ook gaan om liefde die de ouder tekort komt. Of wat dan ook. Als je dit bij jezelf herkent is het goed om je af te vragen of je dit van je kind mag vragen of verwachten? Is het kind er om jouw behoeften in te lossen?
* Lees ook: Dit zijn de 10 basisvoorwaarden voor een waardig en bloeiend leven *
Je hebt als ouder je kind alleen even te leen
Uiteindelijk is een kind in de wereld zetten strikt genomen een zuiver egoïstische handeling. Het kind heeft er immers niet om gevraagd. En dat kan ook niet. Zo zit het leven nou eenmaal in elkaar. Maar toch is het goed om zelf de verantwoordelijkheid te nemen voor de dingen die je tekort komt in je leven. Het kind is kind en zou niet moeten worden opgescheept met jouw wensen en verlangens die je op hem of haar projecteert. Het kind is uiteindelijk ten diepste van zichzelf. Als ouder heb je je kind in zekere zin te leen. Het is een klein mensje. Van zichzelf. Je mag, nee moet het zo goed mogelijk verzorgen en er alles aan doen om dat kind vooral zichzelf te laten zijn. Vol vertrouwen en verwondering. Dat kind kan keuzes maken die je wel of niet aanspreken, maar het zijn niet jouw keuzes of jouw leven. Ook niet als ze jouw op de een of andere manier wel raken.
* Lees ook: Je eigenwaarde als volwassene vloeit voort uit je thuissituatie als kind *
Jouw kind is er niet om te voorzien in jouw behoeften
Een tijdje terug was ik op een feestje. Er waren meerdere mensen met jongvolwassen kinderen. Een sprak uit dat het kind vooral moest doen wat het zelf moest doen. Een paar anderen vonden het toch fijn dat de kinderen hadden besloten in de buurt te gaan studeren en te wonen. Ze hoopten ook dat die kinderen uiteindelijk ook niet richting de Randstad of verder zouden verdwijnen. Ze wilden hun dichtbij hebben. Net als de verwachte kleinkinderen die er nog helemaal niet waren. Ze wilden dat hun kinderen voor hun zouden zorgen wanneer zij dat zelf niet meer konden.
* Lees ook: Mens, durf te leven! *
Het kind moet uiteindelijk zijn eigen weg gaan
Begrijp me niet verkeerd. Die sentimenten zal iedereen herkennen en zijn heel goed invoelbaar. Maar ik kreeg wel een ongemakkelijk gevoel bij al die projecties die nu al op die jongeren werden losgelaten. Al die verwachtingen van de ouders die door hun nageslacht zouden moeten worden ingelost. Later, thuis had ik het er nog met mijn lief over. Ook hij vond die verwachtingen ten opzichte van die jongeren niet wenselijk. Die verwachtingen gingen over de behoeften van die ouders. Niet over de behoeften van de jongeren zelf. Je kind is van zichzelf. Niet van jou. Je bent er voor verantwoordelijk om het goed groot te brengen. Zo dat het kind zijn eigen keuzes kan maken, en soms ook zijn eigen fouten. Zo werkt het leven nou eenmaal.
Je kinderen zijn je kinderen niet
Dit gevoel zit diep in mij verankerd. En om terug te komen op dat boek uit de inleiding van dit stukje. In dat boek werd een tekst aangehaald die mijn sentiment over het al of niet volwassen kind dat alleen van zichzelf is prachtig weergeeft. Daarom wil ik het hier delen. Het is van de schrijver Kahlil Gibran. Een kleine zoektocht op internet leert dat deze tekst uit het boek ‘De profeet’ (1923) komt. De boodschap van de Gibran is duidelijk niet nieuw. Gelukkig doet dat niets af aan de kracht van de boodschap die hij verkondigt:
Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van ’s levens hunkering naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen,
want hun zielen toeven in het huis van morgen,
dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen gelijk hun te worden,
maar tracht niet hen aan jou gelijk te maken.
Jouw kind is niet van jou
Ik kan redelijk schrijven, maar zo mooi als meneer Gibran het ooit gezegd heeft, kan ik het zelf niet. Wat ik wel kan, is het delen. In de hoop dat deze woorden weerklank vinden. Bij alle ouders die soms hun zoon of dochter in hun evenbeeld willen scheppen. Of die willen dat het kind dingen doet om hen gelukkig te maken in plaats van zichzelf.
Jouw kind is niet van jou. Het is van zichzelf.
