Rouwen om de dood van onze ouders gaat over meer dan gemis

We rouwen en de dood van onze ouders brengt verdriet, maar soms ook nieuwe inzichten...

Rouwen om de dood van je ouders zinvollerleven.nl

Wanneer een van je ouders sterft, verandert er voorgoed iets. Je had ooit een vader en een moeder en nu alleen nog een vader of, vaker, alleen nog een moeder. Ineens ben je halfwees en ineens ziet de wereld er voor jou anders uit. Dingen worden nooit meer helemaal hetzelfde. Je rouwt om wat er geweest is, of om wat nooit heeft kunnen zijn. En je rouwt om wat er nooit meer zal zijn. Bij rouwen hoort ook dat we beseffen dat sommige dingen zijn wat ze zijn of zijn wat ze waren. Dat de dingen in de relatie met die mensen niet meer kunnen veranderen. Het enige wat je nog kan veranderen is hoe je er zelf naar kijkt.

* Lees en bekijk ook: The Life of Death: een prachtige animatie
over hoe de dood ons allemaal raakt *

Rouwen hoort onlosmakelijk bij het leven zelf

Rouwen is rauw: het besef dat je je vader nooit meer kan spreken, nooit meer vasthouden, nooit meer iets kan vragen, nooit meer kan lachen. De ouder die wegvalt kan je nooit meer vertellen over zijn of haar ouders, over hoe je ouders elkaar leerden kennen of hoe jij als kind vroeger was. Dat doet echt enorm zeer. Iedereen die er is geweest, kent denk ik dit gevoel wel. Rouwen is de prijs van houden van, heb ik ergens gehoord of gelezen. Het is een hele hoge prijs. Maar tegelijkertijd ook een prijs die velen van ons desondanks bereid zijn te betalen. Het is een prijs die samenvalt met het leven zelf en er onlosmakelijk aan is verbonden.

* Lees ook: Is jouw kind van jou of van zichzelf? *

Het verliezen van een ouder is gewoon heel erg zwaar

Hoewel de natuur het zo bedoeld heeft en onze ouders in het grote plan ons voor moeten gaan in de dood, is het desondanks gewoon heel zwaar. We blijven hoe volwassen en hoe oud we ook zijn in zekere zin kinderen. We blijven iemands kind tot onze ouders er niet meer zijn. Dan zijn wij zelf ineens de volgende generatie in onze familie die aan de beurt is bij Magere Hein en zijn vrindjes. Waar het leven eerst oneindig is, ben je je ineens op een diepe manier bewust van je eigen sterfelijkheid en kijken we anders naar de tijd die we zelf nog voor ons hebben. Hoe oud je ook bent, ook als je zelf al kinderen, of misschien zelfs kleinkinderen hebt, voel je je toch ineens een wees. Je bent toch net wat meer alleen op de wereld dan daarvoor.

* Lees ook: Hoe een relatie je helpt je slechte jeugd achter je te laten *

Rouwen om de mensen die je hebben opgevoed

Onze ouders zijn de allereerste mensen met wie we een relatie hebben en als je ouders wegvallen, valt er in zekere zin ook een anker in je leven weg. Ook wanneer je zoals heel veel mensen niet per se een goede relatie met je ouders had, is het wegvallen zwaar. Als je hoopte dat die relatie ooit beter zou worden, weet je ineens zeker dat dat nooit zo zal zijn. Die kansen zijn voorgoed vervlogen en dat besef kerft voorgoed een diep donker litteken op je ziel.

Rouwen om wat er nooit geweest is

Soms moet je niet alleen rouwen om degene die er niet meer is, maar ook om de dingen die er nooit waren en ook nooit meer zullen komen. We rouwen niet alleen om mensen van wie we ongecompliceerd en onvoorwaardelijk hebben gehouden. Misschien is het rouwen nog wel zwaarder om iemand van wie we hebben geprobeerd te houden, ondanks dat het er niet altijd in zat. En wanneer die ideale ouder voor jou nooit bestaan heeft. Die vorm van rouwen is heel erg zwaar, maar het levert ook nieuwe inzichten op.

* Lees ook: Slotcouplet: over compassie en
kwaliteit van leven en sterven in de eindfase *

Komen tot keuzes die passen bij wat jij belangrijk vindt

Misschien kom je tot nieuwe prioriteiten in het leven en maak je je minder druk om de dingen die er in het grotere plaatje uiteindelijk niet zo toe doen. Uiteindelijk besef je misschien dat het belangrijk is om het leven te leiden dat jij wilt leiden. Je realiseert je dat je prioriteiten liggen in de relaties met de mensen waar je van houdt. Mensen die er nog wel zijn. Mensen waar je soms te weinig aandacht of tijd voor had, omdat je werk of andere verantwoordelijkheden je zo opslokten. Misschien kom je tot wezenlijk andere keuzes die meer overeenkomen met de dingen die voor jou belangrijk zijn in het leven.

* Lees ook: Laat je mensen in de steek door ze oneindig te ‘behandelen’
of door ze te helpen sterven? *

Een nieuw gevoel van vrijheid

Blijkbaar blijf je altijd tot op zekere hoogte kind tot je ouders er niet meer zijn. Mensen voelen zich soms door de dood van hun ouders daardoor ineens ook veel vrijer om dingen anders te doen dan wat ze in hun gezin van herkomst hebben meegekregen. Wanneer de ouders er niet meer zijn, verdwijnt ook hun oordeel of schaamte of wat dan ook wanneer jij keuzes maakt waar zij niet achter zouden hebben gestaan. Sommige mensen komen alsnog uit de kast (als LHBT’er), trouwen met iemand die hun ouders niet zouden goedkeuren, mensen verlaten hun geloof, of gaan een nieuw geloof aanhangen, mensen scheiden alsnog, of verruilen hun oude loopbaan voor een nieuwe. Het kan eigenlijk van alles zijn. Mensen met een ouder die hun niet steunde of hun hebben verwaarloosd of mishandeld (en last hebben van ontwikkelingstrauma) zullen enerzijds op een andere manier rouwen om de weggevallen ouder(s). Maar ze vinden ook een nieuwe vrijheid.

* Lees ook: Worden we steeds meer onszelf wanneer we ouder worden? *

Er kan ook opluchting zijn…

Niet iedereen heeft ouders die hun onvoorwaardelijk steunden en onvoorwaardelijk van ze hielden. Er zijn heel veel mensen met een minder dan ideale relatie met hun ouders, door wie ze werden be- en veroordeeld en als minderwaardig werden behandeld. Die mensen zullen zich ook opgelucht voelen wanneer die ouder er niet meer is. Dat is een misschien een verwarrende, maar begrijpelijke emotie, waar ze het soms zwaar mee hebben en zich misschien ook zelfs schuldig over voelen. Als je zo iemand in je omgeving hebt, veroordeel hem of haar en zijn of haar gevoelens niet. Je staat niet in zijn of haar schoenen en hij of zij kan je onvoorwaardelijke steun en begrip heel goed gebruiken. Misschien wel precies die onvoorwaardelijke steun die hij of zij altijd tekort is gekomen als (al dan niet volwassen) kind.

* Lees ook: Hoe ontwikkelingstrauma ons leven voor altijd negatief beïnvloedt *

Rouwen is ook je psychologische erfenis aanschouwen

Wat je ook kan doen is kijken naar de erfenis die je ouders hebben achter gelaten. Nee, niet geld en materiële bezittingen, maar hun psychologische erfenis aan jou persoonlijk. Je zou jezelf deze drie vragen kunnen stellen: “Wat heb ik van mijn ouder(s) meegekregen dat ik wil koesteren?” “Wat heb ik niet gekregen en/of gemist wat mijn ouders me niet konden geven?” en “Wat heb ik meegekregen wat ik achter me wil laten?” Wat je niet hebt gekregen, maar waar je wel behoefte aan had, kan je proberen aan jezelf te geven door zelfcompassie  te hebben of proberen te cultiveren in relaties met andere mensen.

* Lees ook: Je mag je verdriet als achterblijver vormgeven zoals jij wilt *

De eerste weken …. en dan een leven lang

Wanneer je je ouders als volwassene verliest is er heel vaak van alles wat geregeld moet worden, zoals familie op de hoogte stellen, rouwkaarten uitkiezen, enveloppen schrijven, de begrafenis of crematie regelen en het huis leeghalen en spullen schiften en de administratie regelen. Er komt heel veel op je af in de eerste weken nadat je ouders er niet meer zijn. Je leeft een beetje op de automatische piloot of misschien word je zelfs wel een beetje geleefd. Wanneer eenmaal de rust weer een beetje terug in je leven is en er niets of weinig meer geregeld en gedaan hoeft te worden, slaat de rouw je ineens vol op de bek. Je had tot nu toe geen tijd gehad, omdat je aan het regelen was. Of misschien was je verdoofd. Maar ineens is het er. En het is niet te negeren.

Rouwen gaat nog door wanneer anderen weer verder gaan

Dat rouwen kan makkelijk drie maanden of een jaar na het overlijden van je ouders nog volop bezig zijn. Dat is heel vaak ook het moment dat andere mensen al weer verder zijn gegaan met hun leven en hun steun niet meer voor handen is. Zeker in onze cultuur vinden mensen vaak dat het op een gegeven moment maar klaar moet zijn of zijn ze zelf inmiddels al weer te druk met hun eigen leven. Hierdoor moet je die rouwperiode toch  voor een groot deel in je eentje door zien te komen. Je beseft dat je nooit meer met die ouder zal praten, hem of haar nooit meer kan vasthouden, herinneringen ophalen of samen lachen of een eind kan wandelen of wat het ook maar is wat je met jouw ouder(s) deed.

* Lees ook: Twaalf dingen die je moet doen of laten om iemand te steunen die rouwt *

Rouwen in het eerste jaar, een jaar van eerste keren zonder…

Het eerste jaar komt en gaat. Hun verjaardag komt en gaat, hun trouwdag, de kerst, andere familiemomenten, waarop je nog eens extra aan ze herinnerd wordt. De kans is groot dat je het ook jaren na hun overlijden het nog extra moeilijk kan hebben op zulke dagen. Ze zullen nooit meer terug komen en je zal ze anders dan op foto’s of filmpjes alleen nog maar zien in je herinnering. Ze zijn weg en komen nooit meer terug. Dat besef is heel hard en het is ook je nieuwe werkelijkheid. Dit ben jij hier. Nu.

“Het gemis blijft. Vaak is het op de achtergrond. Soms eist het ineens je al je aandacht op”

Tijd heelt niet alle wonden, maar de acute pijn wordt met de tijd wel minder. Rouw is een heel erg individueel proces en er staat geen tijd voor. Het is niet zo dat het met een half jaar of een jaar maar klaar moet zijn als dat voor jou niet zo is. Wees niet te streng voor jezelf. Steek als je het moeilijk hebt een kaarsje aan voor je vader of je moeder thuis, of in een kerk, plant een mooi boompje voor iemand in je tuin ter nagedachtenis of bezoek het graf.

* Lees ook: Zinvol leven begint met loslaten. Het liefst vandaag nog! *

Rouw komt in golven en soms is er een stormvloed

rouwen om de dood van onze ouders is meer dan alleen gemis

Je zult merken dat de rouw komt en gaat in golven. In het begin slaan de golven als een tsunami over je heen en word je meegesleurd in hun geweld. Op een ander moment lijkt er ineens een stormvloed op te komen, die je niet had zien aankomen. Langzaam wordt het water kalmer en de golven kleiner, maar ze kunnen je soms nog steeds omver gooien. Als je het niet verwacht word je ineens even meegenomen door een onderstroom. Op andere momenten zie je het aankomen, speciale data, zoals verjaardagen, de sterfdatum enzovoort, waar speciale herinneringen aan kleven. Ook op die dagen zul je je ouders soms heel erg missen.

* Lees en bekijk ook: Disney animator maakt prachtig filmpje
over rouw na de dood van zijn vrouw *

Soms kan je er gewoon over praten en soms word je overmand door verdriet

Soms merk je dat je over je overleden vader of moeder kan praten zonder dat je emotioneel wordt. Op sommige momenten denk je dat je in kalmte iets kan aanhalen en word je ineens overmand door verdriet en tranen. Laat het zijn. Je hebt het niet in de hand. Het is rouw. Het rouwen wordt wel minder heftig met de tijd. Maar het gemis zal altijd een deel van je blijven. Heel vaak op de achtergrond en soms eist het gemis een plekje op de voorgrond. Het is wat het is. De dingen kosten tijd. Gun jezelf die tijd en wees lief voor jezelf. Je hebt het moeilijk genoeg. Sterkte.

14 REACTIES

  1. Wat een goed geschreven stuk, alsof het mijn stuk, mijn verdriet is.
    In september 2020 kregen we te horen dat mijn vader misschien nog een paar weken, hooguit een paar maanden had. Na 1 week vanuit het ziekenhuis kreeg hij medicatie-vergiftiging en wilde de arts passieve euthanasie starten. Ik heb de arts hiervan weerhouden en mijn vader is 24 uur gaan slapen, daardoor meer dan 24 uur het bewuste medicijn niet meer ingenomen. Toen mijn vader wakker werd gemaakt ging het voor zijn ziekte (hart en nierfalen) weer redelijk goed. Hij knapte op, we gingen samen winkelen, vissen en hij ging zelf ook aan de wandel, soms 3 kilometer per dag of meer en pas in oktober 2021 ging het voor het eerst weer mis. Intussen kankercellen in de ogen van mijn moeder en ook een plek op haar alvleesklier, dus chemo voor de ogen en onderzoek naar de alvleesklier. 9 november werd mijn vader weer met hartfalen het ikazia ziekenhuis ingereden en knapte met hoge dosis plasmedicatie weer op. mijn moeder onderging 11 november het onderzoek en 13 november werd zij met hevige pijn en hoge koorts opgenomen, op 22 november overleed zij in het erasmus, de tumor had de galwegen afgesloten en er zaten plekken op lever, milt, en longen. Met groot verdriet moest ik afscheid nemen van mijn moeder. Door de covid maatregelen heb ik het “waken” allemaal alleen moeten doen, er mocht maar 1 persoon bij. Mijn vader is met stichting ambulancewens nog geweest om afscheid te nemen van zijn vrouw, waar hij meer dan 60 jaar mee getrouwd was. Ik heb geen broers of zussen, dus dat ik dit alleen moest doen, was simpel, er was geen andere optie. Mijn vader knapte op en ging mee naar de crematie op 26 november. Hij werd op 27 november uit het ikazia ontslagen en mocht niet naar huis, dus met spoed naar een crisisopvang, een mini verhuizing dus vanuit het ouderlijk huis. Hij overleed 1,5 week later op 7 december, het ging goed met het vocht, het gewicht, maar kreeg een acute hartstilstand op de WC in de nacht. Dus binnen 15 dagen kon ik de begrafenisondernemer bellen. Ik hoefde alleen maar te zeggen, Niels, ik heb je nodig en hij wist genoeg. Ik kon niet meer praten aan de telefoon en hij zei alleen maar, 7 uur vanavond dan ben ik er voor jullie. Een hele zware tijd en zeker omdat wij zelf de sleutel van een nieuw huis kregen op 1 december, er precies tussen in. Ik moest dus voor de crematies en alles wat er bij hoort voor mijn ouders zorgen, zelf verhuizen en huis leegmaken en toen nog het huis waar mijn ouders 52 jaar woonden. Hoe zwaar is het om bij het crematorium 2 tassen met as op te halen. ze zijn inmiddels beiden uitgestrooid, samen op het strand, daar waar ze het zelf wilden. Het huis is leeg en daar komt iemand anders te wonen, wijzelf zijn verhuisd, het is nu 7 maanden terug, maar wat is het nog steeds zwaar en zijn goede dagen bij, maar ook hele moeilijke, vaderdag net geweest, moederdag ook, en zo komt er nog wel meer. Mijn vader maakte voor de parken, kinderboerderij, speeltuinen vogelnestkastjes, die hangen overal, het is nog steeds moeilijk er langs te fietsen, het komt ooit wel een keer dat ik er voorbij fiets met goede herinneringen en een glimlach, maar nu nog even niet.

    • Hoi Desiree,

      dank je wel voor je lange en openhartige reactie. Het klinkt alsof je het zwaar hebt en zwaar hebt gehad. Dat is heel begrijpelijk na zo’n zware tijd. Mijn ervaring is dat het verdriet nooit helemaal over is, maar steeds minder prominent aanwezig is. Als het te heftig is en je redt het niet, is het ook zeker geen schande om zo nodig hulp te zoeken, professioneel of bij mensen in je omgeving. Ik hoop dat de dagen langzaamaan dragelijker voor je worden.

  2. Sinds een jaar is mijn vader niet meer hier.
    Omdat ik Christen ben, kan ik dat zo zeggen. Ik weet dat God, mijn Hemelse Vader, mensen haalt op Zijn tijd.
    Ik mag mijn vader in die zin ook aan de liefdevolle zorg van God toevertrouwen.

    Ik heb een dunne emotionele band met mijn vader gekend en ben mijn leven lang op zoek geweest naar zijn hart, naar bevestiging, naar verbinding.
    Ik heb daardoor al erg veel gerouwd toen mijn vader nog in leven was. En in die zin had ik hem al aardig moeten loslaten.
    Het definitieve loslaten was heftig maar vrij kort.
    Met regelmaat denk ik aan mijn vader, elke dag eigenlijk wel.

    Ik merk ook dat de dynamiek in de familie anders wordt.
    Mijn moeder die erg in de rouw is, en blijft. Ik weet niet goed hoe ik daarmee moet omgaan.
    Ik vind het moeilijk om elke keer als ik haar zie, in haar rouw getrokken te worden.
    Ik merk dat ik het nodig heb om mijn grenzen opnieuw te bepalen, wat is goed en gezond voor mij?
    Ook leer ik dat ik het niet voor mijn moeder kan doen. In die zin leer ik haar meer loslaten.
    Dat voelt soms als dubbele rouw. Het rouwen om mijn vader, maar ook om mijn moeder die verandert.

    Geen makkelijk proces, maar als ik er de tijd voor neem, en vooral ook met de liefde die God mij geeft, is het te dragen.

    Heel veel sterkte aan iedereen die moet rouwen om een verlies van een dierbare.

    • Dank je voor je reacties Michel en veel sterkte toegewenst. Je mag geloven in een god en een hemel, maar voorlopig zijn de mensen die je moet missen en van wie je ooit nog hoop had op nieuwe stappen er niet meer.

    • Dag Michel,

      Je omschrijft het mooi. Ikzelf geloof ook in de God van de bijbel en ik denk dat jij bedoelt dat je gelooft dat
      mensen na hun dood niet meer HIER zijn, maar wel ergens anders.
      Ik begrijp heel goed dat je daar veel troost uit haalt. Maar dat neemt niet weg dat je in het hier en nu moet dealen met het gemis van jouw vader.
      Maar wetende dat niets buiten God omgaat, zal je inderdaad veel troost geven. Een ziel kan immers niet sterven.
      Begrijp ook goed dat niet iedereen hier goed mee om zal kunnen gaan, het hebben van een zeker geloof is niet voor iedereen zoals je weet. Wees er daarom zuinig mee met wie je het deelt. Je bent al kwetsbaar genoeg nu je je vader moet missen. Je zit niet te wachten op onbegrip en “goedbedoelde adviezen” van mensen die God nog niet kennen.

      Ik wens jou oprecht heel veel sterkte toe, ook in de relatie met jouw moeder en andere familie.
      Laat God jouw steun en bron van troost maar zijn.
      Ik weet hoe heilzaam dit kan zijn.

  3. Hallo,
    Het is nu twee jaar geleden dat mijn vader is overleden en daarmee mijn beide ouders er niet meer zijn.

    ik merk dat het nog steeds zwaar voor me is, ook al gaat het leven gewoon door en loopt het in basis goed.

    Maar een onvoorwaardelijke veiligheid en steun is weg. Niet dat ik die altijd bewust kon ervaren of letterlijk kreeg, of dat ik die letterlijk nog nodig had met mijn 45 jaar, maar ik voel nog steeds dat het kind in mij het wel nodig had. Dat het kind in mij daar nog wel helemaal in leefde en mee leefde dat deze veiligheid er altijd is in vorm van mijn ouders. onbewust.
    En nu is het bewust dat ik daar op steunde en het kind in mij is extreem op zichzelf teruggeworpen. Alleen, onveilig, zwaar alles alleen te moeten dragen, de onvoorwaardelijk houvast is weg. Ik ben ermee. Maar het is kaal en verdrietig en kan heel alleen voelen.
    Het verkopen van ons ouderlijk huis een paar maanden terug, raakt het weer op nog een andere laag. De letterlijke plek waar ik me altijd veilig heb gevoeld en altijd onvoorwaardelijk welkom was is nu definitief weg. Heb ik me ooit veiliger op een plek gevoeld dan daar? Ik denk het niet. Het zijn ook mijn wortels, was mijn anker, verbinding met Duitsland. Het land waar ik vandaan kom. Ik heb alleen nog mezelf in een ander land dan mijn geboorteland.

    Misschien is het nog zwaarder doordat ik zelf geen familie heb in de zin van man en kinderen. en de laatste jaren ook geen partner. Misschien omdat mijn zus er zo anders in beweegt en ander proces heeft gehad en ver weg woont.

    Misschien is dit het echte volwassen worden.
    Ik weet de grond en veiligheid mag ik meer en meer in mezelf vinden. Dat is goed zo.
    Maar het hoeft misschien niet zo alleen.

    Het wordt steeds lastiger om er met anderen nog over te praten. Het is toch al twee jaar geleden. En ‘praten over’ alleen lijkt ook niet voldoende.

    Het is ook niet zo, dat het voor mezelf steeds bewust en helder aanwezig is en dat ik makkelijk kan huilen, rouwen of ermee zijn. Ik voel latent dat het nog niet klaar is. er is stress in mijn lijf, het leven voelt zwaar, op mezelf gesteld zijn, eenzaamheid…. anders dan toen ze er nog waren.

    Misschien heb ik te weinig concreet gerouwd. Ben ik te snel door gegaan met mijn leven hier in NL waar alles van D ver weg lijkt. Misschien stagneert daarom van alles in mij en mijn leven. Heb ik nog te weinig gerouwd? Kan ik het alleen goed verwoorden, maar te weinig doorvoelen?

    Na twee jaar voor het eerst ervaar ik de impuls eens te googelen wat er vertelt wordt door andere mensen, die beide ouders niet meer hebben.
    En zo kom ik hier.
    De woorden van boven voelen geruststellend, voel me erkent, geven voor een moment ontspanning.

    En ik volgde mijn impuls wat meer woorden te schrijven dan misschien de bedoeling is.

    Ruimte maken dat dit een moeilijke reis is, die een ieder van ons op zijn manier een keer zal doorleven.

    Het is ook een zoektocht in mij, hoe verder ermee? Hoe aandacht te geven, zonder ook te blijven hangen, maar ook niet wegwuiven.

    Dank beste lezer.
    Silva

    • Hoi Silva,

      dank je wel voor je uitgebreide en zeer persoonlijke reactie. Ja soms realiseer je wat er was als het er niet meer is. Ik kan daar deels over mee praten, maar ik verkeer niet in jouw situatie. Terwijl ik dit schrijf, denk ik ook deels wel. Misschien zijn er meer paralellen dan ik op het eerste gezicht dacht toen ik het las, bedenk ik gaandeweg mijn reactie op jouw verhaal.

      Fijn dat deze woorden je geruststellen en je erkend doen voelen. Ook al helpt het verder niet in praktische zin, soms kan het fijn zijn wanneer je merkt dat anderen vergelijkbare dingen meemaken en er ook over nadenken en vergelijkbare gevoelens en emoties hebben. Het lijkt me lastig om het huis van je thuis (als je snapt wat ik bedoel) te moeten leeghalen en verkopen. Zeker wanneer dat ook het laatste anker is naar je geboortegrond waar je niet meer woont. En ja: je kan je soms heel alleen voelen. Dat herken ik wel.

      Tegelijkertijd lijkt het erop dat je veel reflecteert en ik heb er alle vertrouwen in dat je hier goed doorheen komt. De pijn van het gemis zal nooit helemaal weg zijn. Maar hij wordt wel minder prominent en golft zo nu en dan opnieuw voorbij. De dingen zijn wat ze zijn. Dank nogmaals voor je uitvoerige reactie en heel veel sterkte en kracht toegewenst!

    • Dag Silva, dank voor het delen van je ervaringen. Zo herkenbaar! Je beschrijft precies wat ik door heb gemaakt afgelopen 2,5 jaar en nog steeds meemaak, sinds het overlijden van mijn moeder. Vooral dat gevoel van alleen zijn, verlies van veiligheid, geen klankbord hebben etc, terwijl ik een zelfstandige dame ben van 50. Mijn moeder was mijn
      maatje, mijn vriendin, mijn zus, mijn anker, mijn alles. Het leven gaat door maar het “smaakt anders”…. Ik probeer een nieuwe invulling te geven aan mijn leven zonder mijn moeder. En put kracht uit de vele mooie maar ook minder mooie herinneringen die wij samen hebben gehad

    • Dag Silva,

      Dank je voor jouw persoonlijke reactie.
      Ja, je kan vastlopen als je bepaalde dingen wegstopt.
      Een paar gesprekken met een (rouw)therapeut kunnen wellicht heel erg helpen.
      Ik wens je heel veel sterkte toe.

    • Hoi Isabelle,

      dank je voor je reactie en veel kracht toegewenst bij het verlies van je vader. Fijn dat dit artikel je heeft geholpen.

    • Isabelle ik begrijp je goed. Ik ben mijn moeder kwijt geraakt en heb geen steun gehad behalve van mijn man. Mijn vader overleed 8 jaar geleden. Het is zwaar en eenzaam. Geen ouders meer is zo moeilijk. Familie liet ons nadien vallen en de vraag is waarom?

      • Dank je wel voor je reactie Vlinder. Het kan inderdaad gebeuren dat de dynamiek binnen de familie zo verandert dat je ineens niemand meer ziet. Misschien was je moeder wel het cement in je familie. Het is moeilijk om zo weinig steun te ervaren. Wel fijn dat je man er wel voor je is. Ik wens je heel veel sterkte met dit ‘dubbele’ rouwproces.

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Please enter your comment!
Please enter your name here